Een nieuw jaar, dus voor iedere filmliefhebber weer een hoop om naar uit te kijken. Ik vermoed dat Nymphomaniac en The Wolf of Wall Street wel hoge ogen gaan scoren op de eindejaarslijstjes, en de eerstgenoemde nog wel in het filmnieuws zal blijven het komende jaar, vooral met de director's cut in het verschiet. Qua film-events kijk ik zoals ieder jaar weer graag uit naar het International Film Festival Rotterdam, dat vast weer een mooie editie zal aanleveren, alhoewel ik dit jaar waarschijnlijk niet zoveel films ga meekrijgen als vorig jaar. Wel verheug ik me op het Vertical Cinema-project van Sonic Acts dat op IFFR (en ook in Stedelijk in februari) te zien zal zijn, waarbij 35 mm films van 10 structurele/experimentele filmmakers en kunstenaars verticaal geprojecteerd zullen worden op een monumentaal verticaal scherm en zo een unieke film experience aan te bieden
Verder kijk ik uit naar The Leiden International Short Film Experience, waar ik zelf dit jaar mag meehelpen met de organisatie. Hopelijk vult dit het gat op dat is achtergelaten door het ten ondergaan van het Latin American Film Festival, dat altijd in mei plaatsvond. Mijn persoonlijke filmische voornemens zijn in ieder geval:
- mijn (filmgerelateerde) studie afronden,
- minstens 1 keer per week naar de bioscoop (zowel voor of een nieuwe film of een oude film)
- meer lezen over film
- meer schrijven over film
- me meer buiten mijn comfort-zone begeven qua genres en regisseurs en zo mijn horizon meer verbreden
- en vooral zoals altijd proberen meer films te zien dan vorig jaar!
En dan nu nog mijn 'verheugfilms' voor de komende maanden:
The Dallas Buyers' Club van Jean-Marc Vallée (releasedate: 23 januari)
Deze film vertelt het waargebeurde verhaal van Ron Woodroof, een rodeo cowboy die te horen krijgt dat hij nog 30 dagen te leven heeft, nadat bij hem AIDS gediagnosticeerd wordt. Op eigenzinnige wijze gaat hij daarna de strijd aan met deze prognose en verdiept hij zich in het smokkelen van (illegale) medicijnen, die de levensverwachtingen moeten doen verhogen. Matthew McConaughey en Jared Leto verloren veel gewicht voor hun rollen, iets dat een film vaak bij voorbaat al opzienbarend of intrigerend maakt (denk aan The Machinist en Black Swan), maar het daarmee niet perse altijd tot een betere film doet leiden. We'll have to wait and see! On a side-note ben ik als Deerhunter-fan ook erg benieuwd naar de performance van Bradford Cox, de zanger van deze band, die in een bijrol als Jared Leto's geliefde verschijnt.
Venus in Fur van Roman Polanski (releasedate: 23 januari)
De trailer doet mijn filmhart nog niet echt sneller kloppen, maar voor Polanski neem ik graag de moeite de bioscoop op te zoeken. Aan de trailer te zien lijkt hij het raakvlak met het theater, die we in zijn laatste film Carnage zagen, in deze nieuwe film door te trekken. De film lijkt zich te beperken tot minimale middelen: 1 ruimte en 2 acteurs, en dit in combinatie met de plot (een actrice die een regisseur probeert te overtuigen haar een rol te geven in zijn nieuwe productie) doet deze vermoedens al bijna bevestigen. Waarschijnlijk vooral een 'praatfilm' of een 'verfilmd toneelstuk', maar wie weet werkt dit wel net zo succesvol als in Carnage.
The Selfish Giant van Clio Barnard (releasedate: 30 januari)
Twee working-class tieners die het geluk zoeken met het opknappen van klusjes in de buurt, met tragische consequenties tot gevolg. Dit zijn Engelse films zoals ze op hun best zijn: rauw en (sociaal) realistisch, bij voorkeur met kinderen in de hoofdrol. Ik voorspel tranen, een hoop tranen.
L'inconnu du lac van Alain Guiraudie (releasedate: 5 februari)
Frankrijk, een zwoele zomer, zwemmen, liefde & lust: het lijkt bijna een eigentijdse versie van de broeierige thriller La Piscine (Jacques Deray, 1969). Tel daarbij op dat de critici van Cahiers du Cinema deze film tot hun favoriet van 2013 benoemden, en ik ben verkocht.
Only Lovers Left Alive van Jim Jarmusch (releasedate: 6 februari)
In de wereld van Jim Jarmusch is alles al cool, kun je nagaan hoeveel cooler het nog wordt met een snufje rock&roll en Tilda Swinton als vampier!
A Touch of Sin van Zhangke Jia (releasedate: 13 februari)
Deze film vertelt in parallelle verhaallijnen over de levens van vier Chinezen die die door corruptie, misbruik en vernedering tot geweld gedreven worden. De nieuwste van Zhangke Jia, een van de regisseurs uit de "Sixth Generation"-movement gooide hoge ogen in Cannes en won daar de prijs voor beste scenario. Een van mijn filmische voornemens die ik hierboven niet genoemd hebt, is ook om me meer te verdiepen in de Aziatische cinema (met name Chinese), dus deze film lijkt me een mooi begin!
12 Years A Slave van Steve McQueen (releasedate: 20 februari)
Een van de grote Oscar-kanshebbers, en volgens sommigen nu al een van de meest accurate films over de slavernij. Ik heb bij voorbaat wel m'n twijfels bij het verhaal, gezien het specifiek gaat over een zwarte slaaf die als vrij man geboren is, maar dan ontvoerd en verkocht wordt. Maakt zijn positie het dan erger dan die van slaven die niet vrij geboren zijn? Hoewel de film wel gebaseerd is op real-life events (het leven van Solomon Northup), lijkt het alsof de positie van het hoofdpersonage (een vrij man) identificatie mogelijk moet doen maken, alsof het in zijn geval erger is dan in het geval van een arme, niet-vrije slaaf en daarmee juist een bepaalde ongelijkheid in stand houdt. Anderzijds: wie weet is dit wel aan de andere kant de enige mogelijkheid om dit verhaal te vertellen (in een soort 'deel van het geheel'-constructie), ik weet het niet. Films die te maken hebben met thema's als slavernij en representatie van ras/etniciteit zijn vaak heel delicaat, en bevinden zich soms op een grens die balanceert tussen exploitatie of het in stand houden van stereotypen en daadwerkelijk kritiek leveren op bepaalde geschiedenissen/representaties. Ondanks enige scepsis ben ik echter wel enorm benieuwd naar deze nieuwe van Steve McQueen, die eerder al de geweldige films Hunger en Shame regisseerde.
Her van Spike Jonze (releasedate: 27 februari)
Hoera, Spike Jonze is terug! En wel met een film die op onze actuele gedigitaliseerde wereld lijkt in te spelen: Her gaat namelijk over een man (Joaquin Phoenix) die verliefd wordt op de vrouwelijke stem van zijn 'intelligent operating system' (OS), waarmee de film in het verlengde lijkt te liggen van Jonze's short I'm Here (2010), over de liefde tussen 2 robots. Hopelijk een film die ook raakt aan het film-filosofische, in de zin van hoe wij ons tot (nieuwe) media verhouden: is er een lichaam nodig om verliefd te kunnen worden? Is een stem genoeg? Zit hier een subject-positie in die lichamelijkheid onnodig maakt? Toont deze film een beeld dat zoveel anders is dan hoe wij met onze geliefden omgaan/communiceren (denk social media, smartphones, etc)? Interessant!
The Grand Budapest Hotel van Wes Anderson (releasedate: 13 maart)
De nieuwe Wes Anderson, die zal gaan over de van moord verdachte conciërge (Ralph Fiennes) van een hotel, ziet er nog gelikter en kleurrijker uit dan zijn eerdere films, met wederom een indrukwekkende (en waar mogelijk nog grotere) sterrencast. Gezien ik het komende jaar mijn Bachelorscriptie schrijf over (onder andere) de films van Wes Anderson, is er geen verheugfilm waar ik zoveel naar uitkijk als deze.
Love Eternal van Brendan Muldowney (releasedate: 17 april)
Afgelopen september zag ik deze Iers-Luxemburgse-Nederlandse productie op Film By The Sea, met de Nederlandse acteur Robert de Hoog (bekend uit Skin en Nova Zembla) in de hoofdrol. De Hoog speelt hier de Engelse Ian (complimenten voor het Britse accent!), een jongen die constant omringt lijkt door de dood. Na enkele sterfgevallen sluit Ian zich op in zijn kamer, maar als uiteindelijk ook zijn moeder sterft leert hij met behulp van het ‘guidebook’ dat zij voor hem schreef toch van anderen te houden. In eerste instantie houdt hij het dicht bij zichzelf en omringt hij zich met doden, waardoor voor sommigen de film een necrofiele inslag krijgt, zoals in het festivalkrantje van Film By The Sea werd omschreven: ‘in dit verhaal bevinden we ons op de grens van necrofilie en compassie’. Het verhaal is gebaseerd op de roman ‘In Love With the Dead’ van Kei Oshi en deze titel, gecombineerd met enige kennis van Japanse romans en films, doet vermoeden dat die morbide thematiek in de roman nog sterker is en wellicht ‘toegankelijker’ gemaakt is voor een Westers filmpubliek. De sterke beelden, die soms regelrecht uit een Terrence Malick-film lijken te komen, en het gebruik van muziek maken deze gevoelige film zeker een van de ‘ones to watch’ voor aankomend jaar.
Tom à la Ferme van Xavier Dolan (releasedate: 17 april)
Het Canadese wonderkind Xavier Dolan blíjft aan de slag: dit wordt alweer de 4e speelfilm van de 24-jarige regisseur en acteur, iets wat niet veel andere 24-jarigen op hun naam hebben staan, denk ik zo. Het lijkt ook wel of hij bij iedere film beter wordt, zo stond Laurence Anyways in 2012 ergens bovenaan mijn lijstje met favoriete films van dat jaar. Tom à la Ferme gaat over Tom (duh), die na de dood van zijn vriend er op de begrafenis achter komt dat de moeder van zijn geliefde niet op de hoogte was van haar zoon's geaardheid, en zijn relatie met Tom. De trailer vertoont de inmiddels bijna typische Dolan-kenmerken: esthetische beelden en strakke soundtrack. Toch is de film hopelijk niet een gevalletje 'hetzelfde trucje', want het lijkt hier om een thriller-achtige film te gaan, een element dat we nog niet in Dolan's films zagen.
The Double van Richard Ayoade (releasedate: 24 april 2014)
Richard Ayoade's vorige film Submarine verraste mij positief, dus zeker benieuwd naar deze verfilming van de Dostoyevski-novella The Double met in de hoofdrol Jesse Eisenberg als een man die tot waanzin gedreven wordt door de verschijning van een döppelganger . Een thema dat al zo oud als de geschiedenis van de film, binnenkort ook Enemy met Jake Gyllenhaal in een soort gelijk verhaal, maar wie weet, hopelijk maakt Ayoade er iets bijzonders van!
Interstellar van Christopher Nolan (releasedate: 6 november)
Een groep onderzoekers ontdekt een 'wormhole' waarmee de grenzen van het menselijk ruimtereizen overschreden kunnen worden en nieuwe dimensies in het heelal ontdekt kunnen worden. Het klinkt weer alsof Nolan vertrouwt op onze vergevorderde intellectuele audiovisuele bagage en ons weer een sci-fi mind-game film gaat voorschotelen waar onze hersens flink van gaan kraken en waarschijnlijk tot fijn analyse-materiaal binnen filmfilosofische debatten over space-time gaat leiden. Bring it on Nolan, just bring it on.
En verder ben ik ook erg benieuwd naar: Deux Jours, Une Nuit van de Dardenne broers, Nebraska van Alexander Payne, American Hustle van David O. Russell, The Zero Theorem van Terry Gilliam, A Most Wanted Man van Anton Corbijn, Knight of Cups van Terrence Malick, Inherent Vice van P.T. Anderson, Carol van Todd Haynes, Birdman van Alejandro Gonzales Inarritu, Map to the Stars van David Cronenberg, Stray Dogs van Tsai Ming Liang, How To Catch A Monster van Ryan Gosling en Palo Alto van Gia Coppola.
Yup, het wordt een verrukkelijk mooi jaar!
